Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Α.Ο ΘΥΕΛΛΑ ΑΙΓΕΙΡΑΣ

Ηταν το 1956 όταν μια παρέα νέωνθέλησε ναφτιάξει μια ποδοσφαιρική ομάδα, μια ομάδα''τηςγειτονιάς''. Οι νέοι εκείνης της εποχής, μην έχοντας πολλά ενδιαφέροντα, βρήκαν σαν μόνη διέξοδο το ποδόσφαιρο. Εργαζόμενοι οι περισσότεροι από αυτούς σε αγροτικές κυρίως δουλειές, είχαν το ποδόσφαιροσαν έναν τρόπο ψυχαγωγίας γιατί όχι και ξεκούρασης.
Προσπάθησαν -και τα κατάφεραν - να δημιουργήσουν μια κανονική εντεκάδα με αναπληρωματικούς ώστε να μπορέσουν να συμμετάσχουν στο υποτυπώδες τοπικό πρωτάθλημα της τότε εποχής. Ήταν πρόκληση για αυτούς να συναγωνιστούν τις ομάδες της Ακράτας, του Διακοφτού, του Δερβενίου, που είχαν και αυτές με τη σειρά τους δημιουργηθεί από παρέες στις γειτονιές. Αξίζει να αναφερθούμε στα μεγάλα… ντέρμπι της εποχής, όπως αυτά με την Ακράτα και το Δερβένι.

Οι ποδοσφαιριστές της Θύελλας ( το όνομα της οποίας προήλθε τυχαία από τους παίκτες, μετά από μια προπόνηση, συνεπαρμένοι από το ψευδώνυμο "Μαύρη Θύελλα" του Παναιγιαλείου ) δεν είχαν καμία σχέση με τους σημερινούς παίκτες. Θα λέγαμε ότι οι εμφανίσεις και τα παπούτσια αποτελούσαν… είδος πολυτελείας. Υπήρχαν μάλιστα παίκτες που συνήθισαν να παίζουν με αρβύλες ή πάνινα παπούτσια. Όσο για τις εμφανίσεις, ήταν φανέλες με αυτοσχέδια σχήματα κολλημένα πάνω τους. Το σήμα της ομάδας τότε ήταν το αστέρι. Η πρώτη (ανεπίσημα) επίσημη στολή της ομάδας προήλθε μετά από έναν αγώνα-στοίχημα με την τοπική ομάδα του Δερβενίου. Ο νικητής θα είχε την τιμή να φορέσει την στολή του Παναθηναϊκού! Μέσω γνωριμιών υπήρξε τότε μια δωρεά για τους νέους της περιοχής, μια στολή ομάδας και δύο μπάλες. Το ντέρμπι έδειξε νικήτρια την ομάδα της Αιγείρας και έτσι γεννήθηκε η φιλοδοξία για την δημιουργία ενός συλλόγου. Βέβαια εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανένα αναγνωρισμένο σωματείο ούτε καν επίσημο τοπικό πρωτάθλημα. Η μεγάλη ''γειτονιά'' της Αιγείρας έδειξε από τότε ότι μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στα αθλητικά δρώμενα της περιοχής.

Θα ήταν παράληψη να μην πούμε ότι η Θύελλα είχε την τύχη να παίζει στο δικό της "γήπεδο". Ο χώρος όπου βρίσκεται το σημερινό γήπεδο ήταν τότε μια τεράστια σε έκταση αλάνα από άμμο. Την έκταση αυτή είχαν καταφέρει να διαμορφώσουν έτσι οι παίκτες, όταν πολλές φορές σκέπαζαν τις λακκούβες ή μοίραζαν την άμμο με φτιάρα και αξίνες. Το … ''φονικό όπλο'' της ομάδας ήταν η άμμος. Οι παίκτες συνηθισμένοι στη μορφολογία του γηπέδου είχαν την αντοχή να τρέχουν για 90' λεπτά. Οι φιλοξενούμενες ομάδες όμως δύσκολα έβγαζαν το δεύτερο ημίχρονο.
Όμως το γήπεδο, η ομάδα και όλες οι φιλοδοξίες της εποχής είχαν άδοξο τέλος όταν στις αρχές τις δεκαετίας του εξήντα μια καταστροφική πλημμύρα έκοψε στην κυριολεξία το γήπεδο στην μέση. Αυτό ήταν ''το κύκνειο άσμα'' της πρώτης Θύελλας αφού η κατάσταση του γηπέδου αλλά και η μετέπειτα υποχρεώσεις των παικτών άφησαν ένα μεγάλο κενό - περίπου είκοσι χρόνων.
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την δεκαετία μεταξύ 1970-1980 σαν εποχή αναβάθμισης της περιοχής μας. Η δημιουργική ανησυχία των νέων της εποχής είχε σαν αποτέλεσμα το 1970 να ιδρυθεί ο τότε Ε.Σ.ΝΑΙ. και σημερινός Πολιτιστικός Σύλλογος Αιγείρας. Οι ενέργειες και το ενδιαφέρον όλων των μελών του ήταν τόσο μεγάλο που για να 'απαλλαγούν' σαν σύλλογος από επιπλέον υποχρεώσεις κίνησαν όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για την ίδρυση δύο νέων φορέων: του Εμπορικού συλλόγου και του Αθλητικού συλλόγου.

Έτσι το 1980 μετά την απόφαση του πρωτοδικείου των Καλαβρύτων ιδρύθηκε ο ''Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Θύελλα Αιγείρας''.


H πρώτη διοίκηση του Συλλόγου και τα πρώτα αθλούμενα μέλη της. Πρόεδρος: Πίμπας Κων/νος, Αντ/δρος: Καλλιανιώτης Κων/νος, Ταμίας: Λίβας Σωτήριος, Γεν.Γραμματέας: Γεωργιάδης Φώτης, Γεν.Αρχηγός: Φακίτσας Γεώργιος, Έφορος υλικού: Δημητρακόπουλος Απόστ., Ειδ.Γραμμ: Σωτηρόπουλος Σωτήριος, Αναπλ.Μέλη: Καράμπελας Νικόλαος, Οικονόμου Δημήτριος, Παπαχριστόπουλος Χαρίλαος. Ποδοσφαιριστές: Αγγελετόπουλος, Ανδρικόπουλος, Μιχαλάς, Κούρτης, Ψαρράκος, Μανωλόπουλος, Μάντζος, Γρηγοριάδης Λ., Οικονόμου Γρ. Κυριακόπουλος, Γαρουφαλής, Παναγόπουλος, Τζώρτζης, Παπαγαλάνης, Αλεξόπουλος Αθ. Μπασιάκος, Σιαφλάς, Ζήνδρος, Ευσταθίου, Ντόκος Σπ., Ρόζος, Αναγνωστόπουλος Π., Λιόπετας Αν.

Τα προβλήματα που αντιμετώπισαν διοίκηση και ποδοσφαιριστές ήσαν πάρα πολλά: 1) Δεν υπήρχε γήπεδο με αποτέλεσμα να πηγαινοέρχονται στην Ακράτα.
2) Ελλείψει χρημάτων, δεν ήταν δυνατόν η πρόσληψη προπονητή.
3) Η ομάδα της Ακράτας είχε δεσμεύσει τουλάχιστον δέκα ποδοσφαιριστές από την Αιγείρα επειδή είχε ιδρυθεί πολύ νωρίτερα από εμάς.
4) Πολλά παιδιά ήσαν από τα γειτονικά χωριά και αναγκάζονταν να πάνε σπίτια τους αργά το βράδυ, αφού μετά το σχολείο περίμεναν να κάνουν προπόνηση το απόγευμα, νηστικοί και εξαντλημένοι.
Η επίσημη ποδοσφαιρική ομάδα της Αιγείρας (πόθος γενεών και γενεών στην περιοχή) γεννήθηκε και ήταν έτοιμη να εισέλθει στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της περιοχής δυναμικά και με πολλές προοπτικές. Η νέα αυτή ομάδα με εφόδιο των ενθουσιασμό και το πείσμα έμαθε από νωρίς να κερδίζει. Οι αρχικές θετικές της εμφανίσεις και τα εξ'ίσου καλά αποτελέσματα που έφερνε κατέπληξαν τους πάντες. Η ομάδα κατάφερνε κάθε χρόνο να πλασάρεται σε καλές βαθμολογικές θέσεις και έτσι βελτίωνε συνεχώς την εικόνα της προς τα έξω. Το μόνο πρόβλημα της ομάδας ήταν ότι δεν είχε γήπεδο και η ταλαιπωρία να μετακινείται για τα παιχνίδια και τις προπονήσεις, στο γήπεδο της Ακράτας ή της Ροδιάς που είχε δηλώσει για έδρες, ήταν μεγάλη.
Παρ'όλα αυτά τα προβλήματα κατορθώσαμε ταυτόχρονα με την ίδρυση της ομάδας να συμμετάσχουμε στο τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα και με την αρμονική συνεργασία διοίκησης και ποδοσφαιριστών να έχουμε μια καλή πορεία στο πρωτάθλημα.
Πέρα απ'όλα αυτά ο βασικός σκοπός της διοίκησης ήταν η ίδρυση κοινοτικού γυμναστηρίου. Ο σκοπός αυτός επιτεύχθηκε το 1985 μετά από πολλές προσπάθειες και αφού η κοινοτική αρχή μας πρόσφερε μια έκταση περίπου 20 στρεμ. στις εκβολές του ποταμού Κριού. Ο δρόμος για το στόχο που είχε βάλει η διοίκηση είχε ανοίξει το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Με αρωγό την κοινότητα και με ευθύνη της τότε διοίκησης ξεκίνησε το έργο. Το πρώτο κάλεσμα για οικονομική βοήθεια έγινε στους κατοίκους της Αιγείρας.
Με πρωτοβουλία του τότε προέδρου της ομάδας Πίμπα Κων/νου, έγινε συγκέντρωση στην πλατεία της Αιγείρας με θέμα: 'Ίδρυση κοινοτικού γυμναστηρίου'. Η ανταπόκριση των κατοίκων ήταν αξιέπαινη αφού πρόσφεραν το ποσό των 2,5 εκ.(2.500.000δρχ) περίπου, που έπιασαν αμέσως τόπο αφού την επόμενη χρονιά η ομάδα είχε το δικό της γήπεδο. Γι'αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η ομάδα δεν ξεχνά ποτέ αυτή την προσφορά των κατοίκων της και θα προσπαθεί το όνομα της Αιγείρας να το κάνει γνωστό πέρα από τα όρια του νομού της με την πλέον αρμόζουσα αθλητική συμπεριφορά και αξιοπρέπεια.
Την επόμενη χρονιά η ''ΘΥΕΛΛΑ ΑΙΓΕΙΡΑΣ'' γράφει την δική της ιστορία. Έχοντας δικό της γήπεδο κατορθώνει να μαζέψει όλα τα ταλέντα της περιοχής, κάνοντας σωστή υποδομή. Προσλαμβάνει κάθε χρόνο προπονητή για την αξιοποίηση των ταλέντων και την καλή πορεία της ομάδας.
Σε ερώτηση που κάναμε στον πρώτο πρόεδρο της Θύελλας Αιγείρας Κων/νο Πίμπα, ''ποιες ήταν οι σημαντικότερες στιγμές σας τη δεκαετία που μας πέρασε'' (καλές ή κακές), μας απάντησε:
Στις καλές στιγμές είναι η ίδρυση του Σωματείου και η αποπεράτωση του κοινοτικού γυμναστηρίου που χάρις σ'αυτό η Θύελλα συνεχίζει της ιστορία της. Αξίζει να αναφερθείτε σε ένα σημείο που έχει ιδιαίτερη ευαισθησία και το τονίζω κάθετα: "την άμεπτη συμπεριφορά σε ήθος και αγωνιστικότητα των ποδοσφαιριστών και κάνω έκκληση λόγω πείρας οι μετέπειτα διοικήσεις να αγκαλιάσουν τους ποδοσφαιριστές διότι μόνο έτσι θα μπορέσουν να επιτύχουν στο έργο τους.
Στις κακές στιγμές θέλω να αναφερθώ σε ένα περιστατικό που συνέβη όταν σαν αντιπρόεδρος της τότε διοίκησης όταν αναλάβαμε τα καθήκοντα μας, είχα δηλώσει ότι είμαστε από τα πλέον έμπειρα μέλη του σωματείου και δεν δικαιολογείται να γίνουν σοβαρά λάθη. Κατά την περίοδο του πρωταθλήματος, και ενώ όλα πήγαιναν καλά η κακή συμπεριφορά του τεχνικού μας (Νίκο Κόχλια) άρχισε να δημιουργεί προβλήματα, που στη συνέχεια έγιναν πάρα πολύ σοβαρά. Αποτέλεσμα όλων αυτών να δημιουργηθεί μια διαφωνία μεταξύ της διοίκησης και στις 21 Ιουλίου να συγκληθεί έκτακτη γενική συνέλευση η οποία βοήθησε ώστε να υπάρξει πνεύμα συνεργασίας και κατανόησης για την καλύτερη πορεία της.
Η ομάδα αγκαλιάζεται από τους φιλάθλους
Ο Πάνος Διαμαντόπουλος που ήταν πρόεδρος το 1982-83', μας απάντησε ότι θέλει να θυμάται μόνο τις ευχάριστες στιγμές που είναι η πρώτη άνοδος της ομάδας στη Β' ερασιτεχνική κατηγορία επί προεδρίας του. Συγκεκριμένα μου είπε ότι η Θύελλα σε κάθε εκτός έδρας αγώνα της συνοδευόταν από πενήντα αυτοκίνητα που πανηγύριζαν μετά από κάθε νίκη κορνάροντας. Η ομάδα μας γίνεται αντικείμενο λατρείας από τους φιλάθλους μας αλλά και από τους αντιπάλους της. Το όνομα ΘΥΕΛΛΑ ΑΙΓΕΙΡΑΣ ακούγεται σε όλο το Νομό.
Κατά τη χρονική περίοδο 1987-88' πρόεδρος ήταν ο Κων/νος Δημόπουλος ο οποίος μας είπε ότι η κακή στιγμή για αυτόν ήταν ότι την προηγούμενη χρονιά μετά από τραγικά λάθη της προηγούμενης διοίκησης η ομάδα είχε πέσει στην Γ' κατηγορία. Σοβαρή δικαιολογία της τότε διοίκησης ήταν ότι είχε ασχοληθεί με την ίδρυση του κοινοτικού γυμναστηρίου και κάπου παραμέλησαν την ομάδα. "Στις καλές στιγμές είναι η ιστορική απόφαση που πήραμε την χρονιά αυτή, ήταν ότι θα έπαιζαν ποδοσφαιριστές μόνο από την περιοχή μας, σταματώντας έτσι την συνεργασία μας με τους ποδοσφαιριστές που προηγούμενες διοικήσεις είχαν φέρει από την Αθήνα για να μας βοηθήσουν. Τους ευχαριστούμε πολύ, διότι με την πείρα τους βοήθησαν τα δικά μας παιδιά να αναδειχθούν έτσι ώστε να κρατούν μόνοι τους την ομάδα στις πλάτες τους, πράγμα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα".
Δεν είναι λίγες οι φορές που παρακολουθώντας παιχνίδια της Θύελλας ακούω ανθρώπους να αναπολούν τις εμφανίσεις που έκανε η ομάδα παλιότερες εποχές. Συγκεκριμένα η περίοδος στην οποία η Θύελλα έκανε τις καλύτερες εμφανίσεις της είναι αυτή στα τέλη τις δεκαετίας του 80' έως το 1995.
Η ομάδα είχε την ατυχία το 1988 να υποβιβαστεί στην τρίτη κατηγορία. Το γεγονός αυτό έδωσε στους παίκτες το κίνητρο να παίξουν για την φανέλα και πάνω απ' όλα ποδόσφαιρο που θα άρεσε στον κόσμο. Φυσικό επακόλουθο ήταν την επόμενη χρονιά να πανηγυρίσουμε στην Αιγείρα τον τίτλο του Πρωταθλητή 1989-1990. Την αμέσως επόμενη χρονιά η ομάδα έχασε από καθαρή τύχη την άνοδο στην Α' κατηγορία καθώς τερμάτισε 3η στον βαθμολογικό πίνακα. Οι δύο αυτές χρονιές χαρακτηρίζονται από πολλούς ως η καλύτερη περίοδος της Αιγείρας. Η περίοδος που έπαιξε το πιο εντυπωσιακό ποδόσφαιρο.
Από το 1991 και μετά η ομάδα ήταν σταθερή όσο ποτέ. Πρωταγωνιστούσε κάθε χρόνο στο πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας διεκδικώντας πάντα μια θέση για την άνοδο. Για πρώτη φορά στα χρονικά η συμμετοχή στις προπονήσεις και η όρεξη των παικτών για ποδόσφαιρο ήταν τέτοια που κάθε απόγευμα το γήπεδο της Αιγείρας ήταν γεμάτο, όχι μόνο από παίκτες αλλά και θεατές. Στις παραμονές των αγώνων οι συζητήσεις στα καφενεία είχαν πρώτο θέμα την Θύελλα. Ο κόσμος ακολουθούσε την ομάδα στα εντός και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το 1994 η ομάδα από καθαρή ατυχία δεν γιόρτασε την άνοδο στην Α' Κατηγορία.
Μετά το 1995 η ομάδα κινήθηκε στην μετριότητα. Οι ανακατατάξεις στην Διοίκηση και στο έμψυχο δυναμικό της ομάδας την αποσυντόνισαν. Δημιουργήθηκαν προβλήματα και αντιδράσεις μετά τις επιλογές της Διοίκησης για μεταγραφές που δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο παραγκωνισμός των τοπικών παικτών είχε σαν αποτέλεσμα εσωτερικές διαμάχες και προσωπικές αντιπαλότητες. Έτσι κάθε χρόνο η Θύελλα προσπαθούσε για την σωτηρία της. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η παραμονή της στη κατηγορία κρίθηκε στις τελευταίες αγωνιστικές.

Το 1999 η νέα Διοίκηση άλλαξε ριζικά τους προσανατολισμούς της ομάδος.Μετά από γενικήσυνέλευσητων μελών της αποφασίστηκε η Θύελλα να στηριxτεί αποκλειστικά στα παιδιά της Αιγείρας. Δύο χρόνια αργότερα οι προσπάθειες τις Διοίκησης φαίνεται να αποδίδουν.



Ημερομηνία ίδρυσης: 1980

Χρώμα: Άσπρο - Μαύρο
Έμβλημα: Το κριάρι
Έδρα: Γήπεδο Αιγείρας Αχαϊκής
ΠΗΓΗ:
http://www.aigeiraspor.8m.com