ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ Α.Ο.: Mιά γλυκιά ιστορία!

Ο αθλητικός όμιλος ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ, δημιουργήθηκε από ανθρώπους, οι οποίοι είχαν το μεράκι του αθλητισμού μέσα τους και οι οποίοι ήθελαν να δοθεί ένα διέξοδο άθλησης στην τοπική νεολαία, σε μια εποχή στην οποία, δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από το καφενείο και τη σκληρή δουλειά... Ήθελαν να δεθούν οι κοινωνικοί δεσμοί, με τον τρόπο εκείνο που μόνο το ερασιτεχνικό, «υγιές» ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει... Ήθελαν να ενωθούν κάτω από μια «σημαία» που θα αντιπροσώπευε συνολικά το χωριό τους, πέρα από πολιτικές αντιπαραθέσεις και φανατισμούς... Ήταν δύσκολες εποχές για την Ερεσό, όταν το 1979 δημιουργήθηκε ο Παπανικολής! Ο κόσμος εγκατέλειπε τα χωριά, η επαρχία ερήμωνε και η «κτηνώδης» Αθήνα απομυζούσε αργά αλλά σταθερά, κάθε δυναμική από την επαρχία... Τότε «γεννήθηκε» η ομάδα μας! Σε μια σημαντικότατη συνάντηση στο δημαρχείο, ο τότε δήμαρχος Χριστόφορος Ψωμάς, ο κτηνίατρος Παύλος Θεοδωρίδης, ο Μιχάλης Καζάζης, ο Νίκος Τελωνιάτης και ο Μιχάλης Καραβασίλης, αποφασίζουν πως έφτασε η μεγάλη αθλητική ώρα για την Ερεσό! Θα αποκτούσε και πάλι ποδοσφαιρική ομάδα... «Νονός» του Παπανικολή ήταν ο Χριστόφορος Ψωμάς, ο οποίος, λατρεύοντας και ο ίδιος τη θάλασσα, απέτισε φόρο τιμής στον μπουρλοτιέρη της επανάστασης, δίνοντας το όνομά του στην ομάδα μας, κάτι που αμέσως αποδέχτηκαν οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στη συνάντηση... Τα χρώματα της ομάδας, αποφασίστηκε να είναι το μπλέ, το οποίο συμβολίζει τη θάλασσα και το ναυτικό κατόρθωμα του Παπανικολή και το κόκκινο, το οποίο συμβόλιζε τη φλόγα της δάδας του πυρπολητή! Έτσι, λίγο καιρό μετά, έγιναν εκλογές, προέκυψε διοικητικό συμβούλιο και η ομάδα δημιουργήθηκε επίσημα, καταθέτοντας το καταστατικό της στην ΕΠΣ Λέσβου, μέσα σε κλίμα έντονου ενθουσιασμού των κατοίκων της Ερεσού. Παρατάχθηκε δε στους αγωνιστικούς χώρους περήφανη και έτοιμη για δράση την αγωνιστική περίοδο 1980-1981. Πρώτος πρόεδρος της ομάδας, ήταν ο Μπάμπης Ψωμάς και πρώτος προπονητής, ο συγχωρεμένος ο Μανόλης Κράγιας, γυμναστής τότε στο Γυμνάσιο της Άντισσας. Η πορεία του Παπανικολή συνεχίστηκε θυελλώδης μέσα στο χρόνο, με το χωριό αρχικά έντονα συσπειρωμένο γύρω από την ομάδα και με την έδρα της Ερεσού να βγάζει «όνομα» στο νησί, ως μια από τις πιο σκληρές όλων των πρωταθλημάτων!... Σκληρή, όχι λόγω των επεισοδίων που γινόταν, αλλά λόγω του έντονου παλμού των φιλάθλων και του πάθους με το οποίο αγωνιζόταν σε αυτήν η ομάδα μας! Τη δεκαετία του ’80 βλέπετε, μα και σε άλλες περιόδους στα επόμενα χρόνια, όταν αγωνιζόταν ο Παπανικολής στο «Καραβογιάννειο» (το γήπεδο ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Καραβόγιαννου, πρωτοπαλίκαρου του Παπανικολή) οι εξέδρες γέμιζαν με κόσμο και «ξεχείλιζαν» προς κάθε κατεύθυνση. Στα χωράφια περιμετρικά του γηπέδου, στο ανάχωμα του ποταμού... Παντού ήταν κόσμος ο οποίος ερχόταν, όχι μόνο από την Ερεσό, αλλά και από τον Μεσότοπο και την Άντισσα και το Σίγρι! Κάθε αγώνας του Παπανικολή, ήταν κοινωνικό γεγονός... Ήταν ένα πανηγύρι, μια σύναξη φίλων με θέμα το ποδόσφαιρο. Ήταν ακόμα και αυτό που γλυκά λέμε, η «περατζάδα» για να βρούμε την υποψήφια νύφη ή τον γαμπρό!... Ήταν Κυριακές που στο γήπεδο μπορεί να βρισκόταν και πάνω από 700-800 φίλαθλοι, κάτι το οποίο, γι’ αυτούς που γνωρίζουν τα ποδοσφαιρικά δεδομένα της Λέσβου, ήταν σχεδόν εκπληκτικό! Ένας αριθμός φιλάθλων που -πλην του Αιολικού- δε μπορούσαν εύκολα να μαζέψουν άλλες, μεγάλες ομάδες του νησιού! Ο Παπανικολής συνέχιζε την επιτυχημένη του πορεία στο χρόνο και σιγά-σιγά, ήρθε και η άνοδος!... Η άνοδος, όχι μόνο στη δεύτερη κατηγορία της Λέσβου, αλλά ακόμα και στην πρώτη! Στην πρώτη κατηγορία, όπου η ομάδα μας ανέβηκε έχοντας μόλις μια ήττα σε όλο το πρωτάθλημα και φυσικά, εκτός έδρας... Ο «μικρός» Παπανικολής, είχε αντρειωθεί και βρισκόταν πια ανάμεσα στα «θηρία» του νησιού! Σε ομάδες της Μυτιλήνης με μεγάλη ιστορία, δύναμη, πολύ χρήμα και μεγάλες φιλοδοξίες... Και όμως, ο Παπανικολής, δεν φοβήθηκε καμιά τους! Με την αρωγή των ανθρώπων που τον στήριζαν οικονομικά σε όλα αυτά τα χρόνια της μακράς του πορείας, έδειξε με το «καλημέρα» τα δόντια του, αποδεικνύοντας πως η Ερεσός, δεν τρομάζει και δε φοβάται καμιά αθλητική σύγκρουση! Ποιός να ξεχάσει πως στον πρώτο αγώνα του Παπανικολή στην Α’ κατηγορία, ήρθαν στο χωριό μας με «χαλαρό» ύφος και τουπέ οι αθλητές και οι διοικούντες του Αστέρα Χάλικα, ο οποίος τότε αποτελούσε «φυτώριο» του Αιολικού, για να φύγουν τελικά ντροπιασμένοι και τσακισμένοι, ηττημένοι με 3-0 από μια ομάδα που δάγκωνε σίδερα επί 90 λεπτά!... Από εκείνη την ημέρα και μετά, όποιος ερχόταν στην Ερεσό, φοβόταν και τον ίσκιο του! Η Νίκη Μυτιλήνης, μια πολύ αξιόλογη και ιστορική ομάδα, έφυγε από την Ερεσό καταντροπιασμένη, δεχόμενη έξι γκολ, σε ένα εφιαλτικό για εκείνη και θριαμβευτικό για τον Παπανικολή απόγευμα! Η Ερεσός «έβραζε» από ενθουσιασμό και στήριζε την ομάδα της με πάθος! Τρία χρόνια άντεξε ο Παπανικολής μας στην πρώτη και άκρως πολυέξοδη κατηγορία, αγωνιζόμενος απέναντι σε ημιεπαγγελματικές, ομάδες! Και τον τρίτο χρόνο, έπεσε στη Β’ και αργότερα και πάλι στη Γ’ κατηγορία... Όμως η ομάδα, με τη βοήθεια των δικών της ανθρώπων, συνέχιζε να στέκεται περήφανα στα γήπεδα και να κρατά τα νιάτα της Ερεσού στο γήπεδο, στον αθλητισμό, στη μαγική συνταγή της ομαδικότητας, της άμιλλας, της πάλης για τον κοινό σκοπό... Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τον στήριζαν, μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους, κάθε μέρα που περνούσε, ξεπερνούσαν και οι ίδιοι τον εαυτό τους, πολεμώντας να κρατήσουν την ομάδα ζωντανή... Όμως η αντίστροφη πορεία, είχε ήδη αρχίσει... Τελικά, μια μέρα, μια μαύρη μέρα για την Ερεσό, ο Παπανικολής έσβησε! Οι άνθρωποι που χρόνια ολάκερα τον στήριζαν με πάθος, με τη σειρά του ο καθένας, δε μπορούσαν άλλο να αντέξουν την πίεση. Δε μπορούσαν να κρατήσουν ζωντανό το σύλλογο που αντιπροσώπευε το χωριό τους και ο οποίος σημειωτέον, στα χρόνια αυτά είχε αναπτύξει και τμήμα κλασικού αθλητισμού, το οποίο είχε καταφέρει να αποσπάσει ακόμα και πανελλήνιες διακρίσεις!...  Έτσι ο Παπανικολής, η ομάδα που αποτελούσε το καμάρι της Ερεσού, «έσβησε» μετά από 27 χρόνια παρουσίας στους αθλητικούς χώρους του νησιού και ενώ είχε κερδίσει το σεβασμό όλων των αντιπάλων του, αλλά ακόμα και των ανθρώπων της ΕΠΣ Λέσβου!... Τα αίτια αυτής του άδοξης και επώδυνης για πολλούς Ερεσιώτες κατάληξης, προφανώς δεν είναι η πρέπουσα στιγμή για να τα αναζητήσουμε. Και δεν έχει και καμιά σημασία πλέον άλλωστε. Σημασία έχει το τι κάνουμε από εδώ και πέρα! ΜΕΡΟΣ Β’ Οι άνθρωποι που έγραψαν την ιστορία... Ο Παπανικολής λοιπόν, είναι για την Ερεσό, κάτι παραπάνω από μια ποδοσφαιρική ομάδα, ή ένας αθλητικός σύλλογος αν προτιμάτε... Είναι ως ένα βαθμό, η ψυχή της ίδιας της Ερεσού, μετουσιωμένη στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής... Σε αυτή την πολυετή προσπάθεια, έδωσαν την πολύτιμη βοήθειά τους, πάρα πολλοί. Δυστυχώς, δε μπορούμε να τους απαριθμήσω όλους, έστω και αν ο «Θεόφραστος» μας έδωσε τόσο απλόχερα το χώρο του περιοδικού του... Ζητώ συγνώμη προκαταβολικά! Oι πιονιέροι... Η Ερεσός λάτρευε το ποδόσφαιρο πολύ πριν ξεκινήσει ο «νέος» Παπανικολής την πορεία του!... Οι Ερέσιοι, ως κοινωνία ανθρώπων με άμεσες και δυναμικές επαφές με τα μεγάλα κέντρα, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού, κυνηγούσαν πάντα με πάθος κάθε τι νέο και ελκυστικό. Η Ερεσός λοιπόν, είχε ποδοσφαιρική ομάδα από την εποχή του μεσοπολέμου! Από τη δεκαετία του ’30 δρούσε με επίσημο καταστατικό ο Ηρακλής Ερεσού! Η ομάδα αυτή αποτελούσε το πρώτο καμάρι του χωριού μας, τότε που σε πολλές περιοχές της Αθήνας, δεν υπήρχαν ποδοσφαιρικές ομάδες ούτε στη φαντασία των κατοίκων τους! Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος όπως ήταν φυσικό διέλυσε κάθε σκέψη για ποδόσφαιρο και αθλητισμό και η Ερεσός έμεινε χωρίς ομάδα, μέχρι τη δεκαετίας του ’60, όταν ο Ηρακλής ανασυστάθηκε και πάλι, αλλά αυτή τη φορά χωρίς επίσημο καταστατικό, απλά και μόνο για να αντιμετωπίζει σε φιλικές αναμετρήσεις τα γειτονικά χωριά... Παράλληλα όμως, κάποιοι νέοι της Ερεσού της τότε εποχής, παθιασμένοι με το ποδόσφαιρο, αποφασίζουν να ιδρύσουν τις δικές τους ομάδες, για να δίνουν αγώνες μεταξύ τους... Σύμφωνα με τα λεγόμενα τις «κινητής εγκυκλοπαίδειας» επί ποδοσφαιρικών θεμάτων, η οποία λέγεται, Μιχάλης Καραβασίλης(!) η μια ομάδα ιδρύθηκε από τον Γιώργο Ξενέλλη, αγαπητό σε όλους και νυν προϊστάμενο της εφορίας Καλλονής, η οποία ονομάστηκε Θεόφραστος!... Η άλλη ομάδα, «ιδρύθηκε» από τον Βασίλη Κόβρα, τον πιο γνήσιο εκπρόσωπο του ποδοσφαίρου της Ερεσού, τον άνθρωπο που αγωνίστηκε έως και τη Β’ Εθνική για πολλά χρόνια με τα χρώματα του Απόλλωνα Μυτιλήνης και του Αιολικού, που φόρεσε και τα χρώματα της Εθνικής νέων και που δυστυχώς έχασε νωρίς και άδικα τη μάχη της ζωής... Το όνομα της ομάδας που «ιδρύθηκε» από τον Βασίλη Κόβρα, ήταν...Παπανικολής!  Κατά μια άποψη λοιπόν, μπορεί να θεωρηθεί και ο Βασίλης Κόβρας «νονός», ή και "πατέρας" του Παπανικολή! Μια τρίτη ομάδα της εποχής, ήταν ο Ατρόμητος, ο οποίος αποτελούνταν από τους…juniors εκείνων των χρόνων! Όλες αυτές οι ομάδες, συγκρούονταν μεταξύ τους σε αγώνες γεμάτους πάθος και ένταση, στο εσωτερικό, άτυπο πρωτάθλημα της Ερεσού! Oι πρόεδροι... Όλοι τους  άνθρωποι που πέρασαν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα και υπό διαφορετικές συνθήκες από την ηγεσία του Παπανικολή... Όλοι τους είχαν ως κοινό γνώμονα την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως, την αγάπη τους για την Ερεσό! Συνολικά ο Παπανικολής εξέλεξε 10 προέδρους ως τη στιγμή της προσωρινής του «ανάπαυσης» και από το καλοκαίρι του 2008, με την αναγέννησή του, συμπληρώνει επιτέλους ενδεκάδα με τον Σπύρο Χρονόπουλο! Αναλυτικά και με χρονολογική σειρά οι πρόεδροι του Πανανικολή από τη στιγμή της ίδρυσής του, έως το άδοξο τέλος του 2006 ήταν: 1) Mπάμπης Ψωμάς... Ο πρώτος, άρα και ιστορικός! Πίστεψε, εκεί που πολλοί δεν πίστευαν... 2) Παύλος Θεοδωρίδης ... Πρωτεργάτης του Παπανικολή! Αν και μη Ερέσιος, ήταν στην πραγματικότητα, πιο Ερέσιος από πολλούς! 3) Παύλος Παπάζογλου ... Ο μακροβιότερος! Σε πολύ δύσκολες εποχές για την ομάδα, έδινε λύσεις και προσέφερε πάρα πολλά στον Παπανικολή! 4) Χρήστος Ρωμηός ... Ο κυρ-Χρήστος μας! Κάποτε, πριν καμιά 20ετία, ζώντας ακόμα στην Αθήνα, έπαιζα το καλοκαίρι με τη φανέλα του Θεόφραστου φιλικό απέναντι στον Παπανικολή... Κερδίζαμε με 2-1 με διαιτητή τον τότε πρόεδρο Χρήστο Ρωμηό... Στο 90’ λοιπόν, σφυρίζει ανύπαρκτο πέναλτι εναντίον του Θεόφραστου και ο αγώνας λήγει 2-2 μέσα σε έντονες δικές μας διαμαρτυρίες...Παιδιά ήμασταν άλλωστε... Όταν αργότερα το βράδυ τον βρήκα στην Action (το club της εποχής) του είπα... «Καλά, τι πέναλτι ήταν αυτό που σφύριξε εναντίον μας κυρ-Χρήστο;… Nτροπή»!... Ο Χρήστος με κοίταξε στα μάτια και μου είπε κρυφογελώντας παμπόνηρα... «Αγοράκι μου, περίμενες να σας αφήσει ο Ρωμηός να μας κερδίσετε έτσι εύκολα»;… Γίγαντας! 5) Τάκης Κωνσταντινίδης ...Ο ευπατρίδης της Ερεσού! Ο τζέντλεμαν και μακράν ο πιο, αγνά φίλαθλος πρόεδρος! 6) Μιχάλης Καραβασίλης...Ότι και να πούμε είναι λίγο! Θα τα διαβάσετε και παρακάτω άλλωστε... 7) Κώστας Κόβρας ...Ο Κώστας ανέλαβε σε πολύ δύσκολες εποχές την ομάδα και την πήγε εκπληκτικά! Παθιασμένος με τη μπάλα, διέθεσε και χρήμα, αλλά και όλη του την ενεργητικότητα για την επιτυχία της. Και την κατόρθωσε! 8) Τάκης Αμερικάνος ...Ο Αμπράμοβιτς της Ερεσού! Ο άνθρωπος που δεν φοβήθηκε να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για την ομάδα και που στάθηκε δίπλα της όσο καλύτερα μπορούσε. Και επί των ημερών του, ο Παπανικολής γνώρισε επίσης μεγάλες στιγμές, ενώ είναι πάντα έτοιμος να προσφέρει για την ομάδα του χωριού του! 9) Στέλιος Δουγαλέρης ...Έπαιξε μπάλα για την ομάδα για χρόνια. Την αγάπησε, την πόνεσε και προσέφερε σε αυτήν από όλα τα πόστα! Και πρόεδρος λοιπόν, ο Στέλιος, ο οποίος έβαλε χρήμα από την τσέπη του και είχε επιτυχίες και από αυτό το πόστο, ενώ είναι πάντα έτοιμος να προσφέρει ότι μπορεί για τον Παπανικολή του! 10) Παναγιώτης Μεϊμάρης ...Η καταγωγή του δεν είναι από την Ερεσό. Ο Παναγιώτης είναι Χιδηριώτης, αλλά την ομάδα μας την πόνεσε και τη βοήθησε περισσότερο από πολλούς Ερεσιώτες! Σε πολύ δύσκολα χρόνια, ο Μεϊμάρης, ο γνωστός σε όλους σχεδόν Παναγιώτης «Πίττας» του club «Ναός», έβαλε πολλά χρήματα από την τσέπη του για να μείνει η ομάδα όρθια... Δε μπορούσε όμως πλέον μόνος του, με 1-2 ακόμα ανθρώπους ως ηρωικούς συμπαραστάτες, να αντέξουν όλη την πίεση... Οι προπονητές... Οι άνθρωποι που έκατσαν στον πάγκο της ομάδας, στην «ηλεκτρική καρέκλα» όπως αυτός ονομάζεται στην ποδοσφαιρική γλώσσα! Μόνο που ο πάγκος του Παπανικολή, δεν ήταν «ηλεκτρικός», αλλά «ερωτικός»!... Αναφέρω λοιπόν ονόματα που ηγήθηκαν του αγωνιστικού τμήματος της ομάδας όλα αυτά τα χρόνια... Και πάλι ζητώ συγνώμη εάν λησμονηθεί κάποιος και υπόσχομαι να επανορθώσω από το επίσημο site της ομάδας, όταν αυτό θα υλοποιηθεί! Πρώτος προπονητής της ομάδας λοιπόν, ήταν ο αείμνηστος Μανόλης Κράγιας, γυμναστής του γυμνασίου της Άντισσας... Πιο επιτυχημένος, αλλά και μακροβιότερος παράλληλα προπονητής της ομάδας μας όμως, ήταν ο Σαράντος Τζινιέρης! Ο γνωστός σε όλους μας Σαράντος του «Σουλάτσου»... Ήταν ο άνθρωπος που ανέβασε την ομάδα στην 1η κατηγορία, ο προπονητής που επί των ημερών του ο Παπανικολής γνώρισε πραγματικά μεγάλες στιγμές. Ήταν ο «Μουρίνιο» της Ερεσού!... Άλλοι προπονητές της ομάδας μας ήταν ο Θανάσης Γιανακέλλης, ο Μιχάλης Καζάζης, ο Άρης Γιαννακέλος, γνωστός σε πολλούς από εμάς από το «καφέ Ερεσός»,  ο Γιακαλής και ο Βούρος, αμφότεροι παλαιοί παίκτες του Αιολικού... Οι ψυχές της ομάδας! Σε αυτούς τους ανθρώπους, ίσως και να ανήκει περισσότερο από τον κάθε έναν ο τίτλος του «προέδρου», του «αφεντικού», του «πατέρα», της «ψυχής» του Παπανικολή! Αναμφισβήτητα ήταν πολλοί αυτοί που έτρεξαν, που βοήθησαν, που έδωσαν την εθελοντική τους εργασία όλα αυτά τα χρόνια... Πολλοί και δυστυχώς, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει χώρος για να αναφερθούν όλοι τους! Υπάρχουν όμως τρεις άνθρωποι, στους οποίους θα πρέπει να γίνει ειδική μνεία... Ο Μιχάλης Καραβασίλης! Επί 21 ολόκληρα χρόνια τα έδινε όλα για την ομάδα! Χωρίς καμιά υστεροβουλία, χωρίς να διακρίσεις και αποκλεισμούς. Δέχτηκε να παίξει όλους τους ρόλους! Έγινε πρόεδρος, αλλά με την ίδια χαρά και το ίδιο πάθος, έπλενε τις φανέλες και τα παντελονάκια των παικτών! Έφτασε στο σημείο να αφήσει τη γυναίκα και το νεογέννητο κοριτσάκι του στο μαιευτήριο της Μυτιλήνης λίγες στιγμές μετά τη γέννα, για να παρασταθεί στην ομάδα σε αγώνα στην Καλλονή! Με την ίδια «κάψα» στην καρδιά, προήδρευε, έφτιαχνε γραμμές, διόρθωνε τα δίχτυα, μπάλωνε τα σύρματα της περίφραξης! Θα μπορούσε ενδεχομένως να βάλει και το χέρι του στη φωτιά, ή να φτάσει και μέχρι τα καζάνια της Κόλασης και να τα βάλει με το Σατανά, εάν το συμφέρον του Παπανικολή το ζητούσε! Σε αυτόν τον άνθρωπο, οφείλουν όλοι οι Ερεσιώτες ένα μεγάλο ευχαριστώ... Διότι το πάθος του, η «τρέλα» του, σύμφωνα με κάποιους που δεν γνωρίζουν τη χαρά του αθλητισμού, κράτησε την ομάδα του χωριού μας ζωντανή για τόσα χρόνια!... Χάρις σε αυτόν άλλωστε, αντλήθηκαν πολύτιμα στοιχεία για ετούτο το άρθρο και τον ευχαριστώ ολόθερμα για τη βοήθειά του! Ο Τάκης Καννές!... Ο Θεός τον πήρε από κοντά μας πρόσφατα και η απώλειά του ήταν αβάσταχτη, όχι μόνο για τους δικούς του, αλλά και για όλους τους Ερέσιους. Ιδιαίτερα δε, για την «οικογένεια» του Παπανικολή! Διότι ο Τάκης, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, ήταν η «ψυχή» του! Μοχθούσε ακατάπαυστα για την ομάδα, πασχίζοντας να την κρατήσει όρθια. Αυτός κράταγε σε τάξη τα αρχεία της ομάδας... Χάρις σε αυτόν βρήκαμε εμείς οργανωμένα και τακτικά πολύτιμα χαρτιά για να γίνει η αναγέννηση του Παπανικολή! Ήταν ο τελευταίος μεγάλος ήρωας της ομάδας... Δεν θέλω να γίνει μελό το κείμενο, αλλά ειλικρινά σας λέω, κλαίω διότι ο φίλος μας, εάν δεν «έφευγε», θα ήταν σίγουρα δίπλα μας σε αυτή την προσπάθεια! Θα ήταν δίπλα μας, αλλά και ο Παπανικολής θα ήταν δίπλα του σε κάθε στιγμή... Να είσαι καλά εκεί που είσαι Τάκη μου, και εμείς θα προσπαθήσουμε να σε κάνουμε υπερήφανο για την ομάδα που αγάπησες, ίσως και περισσότερο από τον Ολυμπιακό σου! Ο Στρατής Αβαγιαννός!... Κατά κόσμον, Στρατής Τζιλής! Ο άνθρωπος μπαλαντέρ για όλες τις «δύσκολες» δουλειές της ομάδας. Φροντιστής μέχρι...θανάτου! Γίγαντας πραγματικός, ακατάβλητος εργάτης, επική μορφή των αποδυτηρίων, αλλά και παράλληλα, φόβος και τρόμος οποιουδήποτε επιβουλεύεται τα «δίκαια» της ομάδας μας! Δίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια τον καλύτερο εαυτό του για την ομάδα του χωριού του... Θα είναι και πάλι μαζί μας και χαιρόμαστε αφάνταστα γι’ αυτό! ΜΕΡΟΣ Γ’ Η αναγέννηση! Δύο χρόνια περίπου κύλησαν από εκείνη τη μαύρη μέρα που ο Παπανικολής ανέστειλε προσωρινά τη λειτουργία του λόγω οικονομικού αδιεξόδου... Όμως όπως φαίνεται, ο μπουρλοτιέρης, είχε βάλει πολύ και καλής ποιότητας πίσσα και ρετσίνι στο δαδί του!... Λίγο από αυτό είχε μείνει ακόμα επάνω του... Και έτσι με την πρώτη ασθενική πύρινη πνοή που πέρασε από κοντά του, το δαδί άναψε και πάλι... Και ο Παπανικολής αναγεννήθηκε! Η νέα προσπάθεια λοιπόν, έχει στόχο να φέρει όλους τους Ερέσιους κοντά στην ομάδα του χωριού τους! Δυστυχώς βλέπετε, από την Ερεσό, απουσιάζουν οι...οικονομικοί κροίσοι για να ρίξουν πολύ χρήμα στην ομάδα. Όμως ακόμα και αν αυτοί απουσιάζουν, εμείς έχουμε την καρδιά μας! Πολλοί μαζί, όλοι μαζί, μπορούμε όχι απλά να κρατήσουμε ζωντανό τον Παπανικολή για πάντα, αλλά και να δημιουργήσουμε επιτέλους έναν αθλητικό χώρο, ο οποίος αξίζει στην Ερεσό μας!                          Aκούστε τον ύμνο μας!