Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Φοίνικας περιστερίου

ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
Όπως σε όλες τις φτωχογειτονιές της Αθήνας, έτσι και στη δική μας, στα Άσπρα Χώματα του Περιστερίου, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 όλοι οι πιτσιρικάδες της τότε εποχής δεν κάναμε τίποτε άλλο από το πρωί ως το βράδυ (εκτός βέβαια από τις ώρες του σχολείου) από το να παίζουμε το αγαπημένο μας παιχνίδι, το ποδόσφαιρο. Οι πρώτες μπάλες μας ήταν λαστιχένιες, όσο για γήπεδο εκεί πιστεύω ότι τα παιδιά εκείνης της εποχής ήμασταν πολύ τυχερά γιατί το Περιστέρι και ειδικά τα Άσπρα Χώματα ήταν γεμάτα από απέραντα χωράφια, τις ευλογημένες αλάνες.
Τεχνικά προβλήματα δεν υπήρχαν, παίρναμε 4 κοτρόνες (δε δυσκολευόμασταν και πολύ να τις βρούμε) και φτιάχναμε 2 τέρματα, χωριζόμασταν σε δύο ομάδες και άρχιζε το καθημερινό πανηγύρι. Μπορεί ο αγωνιστικός χώρος να μην ήταν ο ιδανικός (αν και εμείς από τότε είχαμε χόρτο, μολόχες και τσουκνίδες) μπορεί να μην υπήρχαν συστήματα και σκοπιμότητες, όμως οι μεγαλύτεροι χάζευαν το περίσσιο ταλέντο των περισσοτέρων πιτσιρικάδων. Η ποδοσφαιρική μας ζωή συνεχιζόταν σε αυτόν τον ρυθμό αλλά τα χρόνια περνούσαν γρήγορα και οι μπόμπιρες των 9,10 και 11 χρονών γίναμε στα 1969 με 1970 ανδράκια των 13,14 και 15 και αρχίσαμε να έχουμε περισσότερες ανησυχίες, να ζητάμε κάτι περισσότερο, κάτι πιο οργανωμένο.

Η πρώτη μπάλα Η πρώτη μας κίνηση ήταν να αγοράσουμε, τσοντάροντας 10 δραχμές ο καθένας, μια μπάλα δερμάτινη από τις κλασσικές τις καφέ με το λαιμό που όταν έριχνες κεφαλιές σου προσθέτανε ένα καρούμπαλο παραπάνω, στα υπόλοιπα που προέρχονταν από τον πετροπόλεμο.
Η ίδρυση Εκείνη την εποχή, τέλη του 1969 και αρχές του 1970, βλέποντας να δημιουργούνται διάφοροι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, θελήσαμε κι εμείς να λειτουργήσουμε πιο σοβαρά σαν ομάδα. Όμως οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες και το χαρτζιλίκι ελάχιστο ως ανύπαρκτο. Τότε, είχαμε την τύχη να ενδιαφερθεί σοβαρά για μας ένας από τους πιο παλιούς γείτονες, ο ΝΙΚΟΣ ΠΟΝΗΡΑΚΟΣ, που παρακολουθούσε καθημερινά τους αγώνες μας. Πες, η αγάπη που είχε για το ποδόσφαιρο (πρώην ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα Καλαμάτας), πες η αγάπη και το ενδιαφέρον για τα παιδιά του αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς, ασχολήθηκε ψυχή και σώματι με την συγκρότηση της ομάδας και έμελλε να γίνει ο ιδρυτής της.

Το όνομα Όπως όλες οι ομάδες έχουν όνομα έτσι και εμείς έπρεπε να δώσουμε ένα όνομα κοινής αποδοχής στη δική μας. Τα βράδια, όταν λόγω σκότους δεν μπορούσαμε να παίζουμε άλλο μπάλα, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε σε ένα μπακάλικο κοντά στον Άγιο Ελευθέριο όπου υπήρχε μία από τις ελάχιστες τηλεοράσεις στα Άσπρα Χώματα. Συνήθως βλέποντας έργα συζητούσαμε και διάφορα θέματα. Εκείνες τις μέρες μεταξύ Χριστουγέννων του 1969 και Πρωτοχρονιάς του 1970, φλέγον θέμα ήταν η ονομασία της ομάδας. Παιδιά μπόλικα στην παρέα, οι γνώμες όσες και τα παιδιά. Τότε ενώ ακούγονταν ονόματα όπως Σάντος, Ολυμπιακός, ΠΑΟ, ΑΕΚ κλπ, παρατηρήσαμε (αν θυμάμαι καλά ήταν ο Θανάσης ο Καστελιώτης) μια καρτέλα με μπαχαρικά που ήταν κρεμασμένα σ’ ένα ράφι και έγραφε Μπαχαρικά «ΦΟΙΝΙΞ». Αμέσως προτάθηκε το όνομα ΦΟΙΝΙΚΑΣ και όλα τα παιδιά το δεχτήκαμε με ενθουσιασμό γιατί κατά πρώτον το βρήκαμε ωραίο και πρωτότυπο (δεν υπήρχε στο Περιστέρι άλλος σύλλογος με αυτό το όνομα) και κατά δεύτερο μας εντυπωσίασε ο μύθος που υπάρχει για το πουλί που ήταν ζωγραφισμένο πάνω στην καρτέλα. Ο πρόεδρός μας (έτσι φωνάζαμε τον Κυρ-Νίκο) ήτανε απόλυτα σύμφωνος με την ονομασία γιατί πράγματι όπως μας είπε ο Φοίνικας συμβολίζει την αιωνιότητα.

Η πρώτη εμφάνιση και η πρώτη συμμετοχή σε τουρνουά Στην αρχή όταν πρωτοξεκινήσαμε, στα διάφορα φιλικά παιχνίδια που παίζαμε με τις γειτονικές ομάδες φορούσαμε αθλητικές άσπρες φανέλες με μανικάκι στις οποίες γράφαμε με μεγάλη προσοχή πίσω το νούμερο και μπροστά το Φ. Σ’ όλη αυτή τη διαδικασία βοηθούσε πολύ και ο φίλος της ομάδας και ο πρώτος οπαδός μας, ο Θανάσης ο Βίγλας, ο οποίος δεν έχανε αγώνα της ομάδας και είχε κάνει και κάτι πολύ σπουδαίο, έβγαζε κάθε βδομάδα εφημερίδα του Φοίνικα με πολύ χιούμορ, στην οποία βέβαια συμμετείχαμε όλοι. Μετά από λίγο όμως, όταν ο Πρόεδρός, μάς έγραψε στο πρώτο μας τουρνουά, το οποίο διοργάνωνε ο Χαράλαμπος Μαραγκός (ιδιοκτήτης του καταστήματος αθλητικών ειδών ΟΛΥΜΠΙΑ ΣΠΟΡ) χρειάστηκε να πάρουμε καινούργιες φορεσιές. Για να αγοραστούν όμως χρειάζονταν χρήματα, πράγμα δυσεύρετο την εποχή εκείνη, όμως τσοντάροντας όλοι, από τον Πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο πιτσιρικά, τα χρήματα βρέθηκαν και πήραμε την πρώτη μας εμφάνιση. Οι φανέλες είχαν το σχέδιο της Άρσεναλ, μακρυμάνικες κόκκινες με άσπρα μανίκια, άσπρους αριθμούς, το σήμα του Φοίνικα μέσα στις φλόγες στο μέρος της καρδιάς, τα σορτσάκια άσπρα και οι κάλτσες κόκκινες με άσπρο γυρισματάκι πάνω. Όμως η εμφάνιση δεν αρκούσε, χρειαζόμασταν και ποδοσφαιρικά παπούτσια, μέχρι τότε παίζαμε με πάνινα παπούτσια (τα αλυσίδα ελβιέλα). Ταυτόχρονα λοιπόν με την αγορά της εμφάνισης αγοράσαμε από τον Κύριο Μπάμπη (Μαραγκό) καμιά εικοσαριά ζευγάρια ποδοσφαιρικά παπούτσια μεταχειρισμένα σε πολύ καλή κατάσταση. Έτσι η ομάδα, ήταν ετοιμοπόλεμη για τον πρώτο αγώνα του πρώτου μας επίσημου τουρνουά.(Ιανουάριος 1970). Δεν θυμάμαι καλά με ποια ομάδα είχαμε παίξει στην πρώτη αγωνιστική, ούτε καν τι αποτέλεσμα είχαμε φέρει, όμως δε θα ξεχάσω ποτέ, ούτε εγώ μα ούτε και κανένα από τα άλλα παιδιά πιστεύω, τη συγκίνηση που νιώσαμε όταν φορέσαμε τις ολοκαίνουργιες φορεσιές μας. Ήταν για μας μια πραγματική ιεροτελεστία.
Θα ήταν αδιανόητο να μην αναφέρω τα ονόματα της παρέας των πιτσιρικάδων που αποτέλεσαν την ιδρυτική ομάδα του ΦΟΙΝΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ.
Πονηράκος Βασίλης Πονηράκος Δημήτρης Καλλικούρδης Κώστας Καλλικούρδης Άγγελος Παναγόπουλος Τάκης Παναγόπουλος Γιώργος Καστελιώτης Θανάσης Καστελιώτης Παναγιώτης Σκόδρας Αχιλλέας Χριστοδουλόπουλος Σαράντης Καράμπελας Παύλος Δρίλης Γιώργος Σταμούλης Κοσμάς Σταμούλης Παντελής
Στο παρθενικό μας αυτό πρωτάθλημα καταλάβαμε την 3η θέση κατακτώντας έτσι το πρώτο μας κύπελλο. Από το 1970 ως το 1985 η ομάδα μας τους χειμώνες συμμετείχε σε πρωτάθλημα ανεξαρτήτων σωματείων των ΟΛΥΜΠΙΑ ΣΠΟΡ-ΔΑΒΙΛΑΣ-ΛΟΥΠΟΣ. Τα δε καλοκαίρια κάθε Κυριακή κλείναμε αγώνες με επαρχιακές ομάδες όπως Ακράτα, Ξυλόκαστρο, Δρέπανο, Εξαμίλια, Αυλίδα, Κυριάκι, Αυλωνάρι και πάρα πολλές άλλες ομάδες μεγάλων κατηγοριών όπου μας δινόταν η ευκαιρία να διαπιστώνουμε συνεχώς ότι οι δυνατότητες του συλλόγου μας χαραμίζονταν στα καθιερωμένα τουρνουά που συμμετείχαμε και τα οποία κερδίζαμε το ένα μετά το άλλο. Το 1985-86 ο Δήμος Περιστερίου διοργανώνει το 1ο Δημοτικό πρωτάθλημα ανεξάρτητων σωματείων όπου σε σύνολο 36 ομάδων καταλαμβάνουμε την 1η θέση επιβεβαιώνοντας έτσι την κυριαρχία μας στο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ.
Η πιο σημαντική μας χρονιά ως ανεξάρτητο σωματείο ήταν το 1986-87 όταν ο τότε Δήμαρχος Κος Δημητρακόπουλος έβαλε ως έπαθλο για την πρωταθλήτρια ομάδα το γήπεδο Μαζαράκη για να το χρησιμοποιήσει για την είσοδό της στη δύναμη της ΕΝΩΣΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΑΘΗΝΩΝ (Ε.Π.Σ.Α). Οι 36 ομάδες ήταν χωρισμένες σε 2 ομίλους των 18. Ο πρωταθλητής του Α’ ομίλου, ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ, έπαιξε με τον πρωταθλητή του Β’ ομίλου Α.Ο. ΤΑΞΙΑΡΧΗ στο γήπεδο του ΑΤΡΟΜΗΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ (για πρώτη φορά σε χόρτο).Σ’ αυτόν τον σημαντικότερο μέχρι τότε αγώνα η ομάδα μας παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο θριάμβευσε άνετα του αντιπάλου της με 3-0 κατακτώντας έτσι την 1η θέση και κάνοντας πραγματικότητα το όραμα του Προέδρου μας Νίκου Πονηράκου αλλά και όλων των παιδιών που αποτελούσαν εκείνη την ομάδα.

Είναι επιβεβλημένο να αναφέρουμε τους ποδοσφαιριστές που συμμετείχαν εκείνη την περίοδο διότι με τις λαμπρές τους εμφανίσεις κατόρθωσαν να εντάξουν στον Φοίνικα, από ανεξάρτητο σωματείο που ήταν, στα επίσημα μητρώα της ΕΠΣΑ:

Βούτσας Κώστας Μαργαρίτης Νίκος Πονηράκος Βασίλης (Αρχηγός) Πονηράκος Δημήτρης Τσίγκος Γιώργος Καπλάνης Αντώνης Καστελιώτης Θανάσης Καστελιώτης Παναγιώτης Αγαπητός Νίκος (Αρχηγός) Αγαπητός Ντίνος Γκιόκας Δημήτρης Πήλιουρας Γιάννης Μπέσιος Τάσος Κορόβεσης Ηλίας Παπαδόπουλος Τάκης Παναγιωτόπουλος Γιάννης Την περίοδο 1987-88 ανέλαβε προπονητής στην ομάδα ο Γιάννης ο Παρασίδης, του οποίου η εμπειρία στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο μας βοήθησε στο να οργανωθούμε ακόμα καλύτερα κυρίως στα τμήματα υποδομής. Σ’ αυτή την πολύ δύσκολη χρονιά όλα τα παιδιά, και με τη βοήθεια ορισμένων φίλων, του Γιάννη του Μιχαηλίδη, του Αντώνη του Κυρίτση, του Κώστα του Λαζαρίδη και του Μανώλη του Αγαπητού, χτίσαμε με δικά μας έξοδα τα αποδυτήρια στο γήπεδο Μαζαράκη τα οποία ήταν απαραίτητα για την ένταξή μας στο δυναμικό της ΕΠΣΑ. Ήταν μεγάλη η αγωνία μας να τελειώσουμε γρήγορα γιατί αν αργούσαμε κινδυνεύαμε να αρχίσει το πρωτάθλημα και θα μέναμε εκτός Ένωσης. Δουλεύαμε καθημερινά μέχρι αργά το βράδυ ακόμα και τις Κυριακές. Χαρακτηριστικά θυμάμαι, ενώ παίζαμε κάποιο παιχνίδι με την ΠΟΑΛ, όσοι δεν αγωνιζόμασταν στην 11άδα βάζαμε τα ελενίτ στα αποδυτήρια. Κάποιος «καλοθελητής» από τη γειτονιά, κάλεσε την αστυνομία με αποτέλεσμα να συλληφθούν και να οδηγηθούν στο τμήμα ο Αντώνης ο Καπλάνης, ο Βασίλης ο Πονηράκος και ο Δημήτρης ο Πονηράκος και να μας αφήσουν ελεύθερους μόνο με την παρέμβαση του Δήμου. Δήμαρχος τότε ήταν ο αείμνηστος Δημήτρης Φωλόπουλος του οποίου χρειάζονταν την υπογραφή στο παραχωρητήριο προς τον Α.Ο Φοίνικα Περιστερίου του γηπέδου Μαζαράκη για 5 χρόνια από το Δήμο Περιστερίου. Κάποιες λεπτομέρεις ίσως να φανούν λίγο κουραστικές όμως νομίζω ότι πρέπει να τις λέμε γιατί το αντίθετο θα ήταν αγνωμοσύνη προς κάποιους που βοήθησαν ειδικά στις κρίσιμες αυτές στιγμές της ομάδας.

Ήταν λοιπόν Αύγουστος του 1988 όταν το Δ.Σ της Ε.Π.Σ.Α συνεδρίαζε σε λίγες μέρες και ένα από τα θέματα ήταν η ένταξή μας στο δυναμικό της. Όταν πήγαμε να πάρουμε τα παραχωρητήρια μας είπαν ότι ο Κος Δήμαρχος σε 2 ώρες θα φύγει για Βουλγαρία για μια βδομάδα και το χαρτί θα το υπογράψει μετά την επιστροφή του. Τους παρακαλέσαμε, τους είπαμε ότι δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια γιατί χωρίς το έγγραφο αυτό πάνε χαμένοι τόσων ανθρώπων οι κόποι, αυτοί όμως ανένδοτοι, δε μας άφηναν να δούμε τον Δήμαρχο. Τότε χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε ένα προσωπικό φίλο του Βασίλη του Πονηράκου, τον αείμνηστο Βασίλη Πουλικαράκο, ο οποίος ήταν κάτι παραπάνω από φίλος με τον Κο Φωλόπουλο. Τον ειδοποιήσαμε, έφθασε αμέσως το δημαρχείο και σε 5 λεπτά μας παρέδωσε το περιβόητο έγγραφο, στέλνοντας μας στα ουράνια. Φυσικά, είχαμε βγάλει και το καταστατικό μας στις 05/02/1987 με την αφιλοκερδή βοήθεια του τρελού δικηγόρου Κου Κυριάκου Εξαρχάκου. Έτσι, την επόμενη βδομάδα αφού φυσικά είχαμε φροντίσει να υπάρχει ευνοϊκό κλίμα για την ομάδα μας με επισκέψεις στον Κο Τριβέλα, πρόεδρο της Ε.Π.Σ.Α τότε, στον Κο Τρύφωνα Δημητρόπουλο και σε άλλους, κατορθώσαμε να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα, να ενταχθεί η αγαπημένη μας ομάδα στην επίσημη δύναμη της Ε.Π.Σ.Α. Οι άνθρωποι που αποτελούσαν το 1ο επίσημο συμβούλιο της ομάδας όπως αυτό δηλώθηκε στην Ε.Π.Σ.Α ήταν οι εξής:
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΟΝΗΡΑΚΟΣ ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΚΟΔΡΑΣ ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΠΟΝΗΡΑΚΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΑΜΙΑΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΝ.ΑΡΧΗΓΟΣ ΣΚΟΔΡΑΣ ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΕΦΟΡΟΣ ΕΓΓΛΕΖΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΕΛΟΣ ΠΟΥΛΙΚΑΡΑΚΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΕΛΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΛΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ Στην πρώτη επίσημη μας εμφάνιση, χάσαμε παρ’ όλη την πολύ καλή μας απόδοση με 1-0 στο γήπεδό μας από τον Ορωπό, κυρίως λόγω άγχους. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να πανηγυρίσουμε στο τέλος της σαιζόν, ύστερα από μία πολύ καλή πορεία, την άνοδο μας από την Γ’ στη Β’ κατηγορία. Η πανάξια αυτή άνοδος μας, λίγο έλειψε να μη γίνει επειδή τιμωρηθήκαμε με -6 βαθμούς λόγω κακής συμμετοχής του ποδοσφαιριστή μας Καλογιάννη Γιάννη. Ευτυχώς όμως στην ατυχία μας, σταθήκαμε τυχεροί, γιατί εκείνη την περίοδο έκανε η Ε.Π.Σ.Α μια αναδιάρθρωση και έτσι δικαιότατα βρεθήκαμε στη Β’ Αθηνών.

Οι ποδοσφαιριστές που συμμετείχαν στην πρώτη επίσημη εμφάνιση της ομάδας στο πρωτάθλημα της Γ’ Αθηνών την περίοδο 1988-89 και οι οποίοι με τις προσπάθειές τους ανέβασαν τον σύλλογό μας στη Β’ Αθηνών είναι οι εξής:
Βούτσας Κώστας
Μπογιατζής Τάσος
Μαστρογιάννης Στέφανος
Πονηράκος Δημήτρης
Τσίγκος Γιώργος
Καπλάνης Αντώνης
Καστελιώτης Παναγιώτης
Παρασίδης Γιάννης(παίκτης-προπονητής)
Αγαπητός Νίκος
Αγαπητός Ντίνος
Πήλιουρας Γιάννης
Μπέσιος Τάσος
Παναγιωτόπουλος
Γιάννης
Ζιάγκος Χαράλαμπος
Μανιάτης Γιώργος
Καλογιάννης Γιάννης
Ταχτατζής Θανάσης

ΠΗΓΗ:
http://www.foinikasfc.gr/